من بیشتر از همه چی از "تو" میترسم

گفت دوست داری از آینده ات چی بدونی؟

گفتم همه چی! از همه چی این روزا میترسم.. ولی بیشتر از تو!

من از تو خیلی میترسم🤍 از نبودت یه طوری و از بودنت جورِ دیگه 

#نیآمده

شلوغی این روزها موقتا پر..

این چند روز دمار از روزگارم در اومد ک نگم!

منی که تا نیمه های شب لامپ اتاقم روشن و مشغول دید زنی در صفحات مجازی بودم ناچار شب ها میخوابیدم 

و صبح سر ۸ گوش به زنگ..

که فلان مسئول تماس بگیره بگه واسه کارام چیکار کنم؟

و منی ک ته همهههه این دویدن ها، صبح بیدار شدن ها ، به این و اون رو زدن ها فهمیدم معاونت فرهنگی دانشگاه

واسه دانشجو تره هم خورد نکرده و صرفا دنبال پول به جیب زدن خودشه! 

برای منی ک بچه کف معاونت شده بودم و درگیر یه جشنواره هنری حاضر به نوشتن یه نامه مختصر هم نشدن..

تازه پول کار دانشجویی هم کم دادن :| (خسیس های پولدارِ گدا)

خلاصه اینجانب بر سر کوفت که چ اشنباه و خبطی بود کار کردن برای معاونت:/

حالا اگ از خیر اون ماجرا هم بگذرم. نقطه مثبت ماجرا اون شخصِ شخیصی بود که نه من میشناخت نه هیچی

صرفا از روی یک صحبت مختصر گف ک کمکت میکنم (این ماجراش طولانیه شاید بعد ها گفتم البته فعلا کمکی نکرده)

و من ک از اشخاص مختلف ضربه خوردم یا اگ نخوردم خیر هم ندیدم متعجب شدم

ک هنوزم این مدل آدم هست..

راستش این روزا آنقدر حرف دارم، کلاف ها پیچیده بهم ک حد نداره.

از تعصب شخصی که مانع زندگی عادی من شده! تا نفهمیدن زندگی توسط ام.. واقعا متنفرم از اینکه حصار اطرافم بکشم..تا حدی ک دلم خواست ته دلم واسش آرزوی مرگ کنم ولی..

فک کنم زیادی سانسور های پشت پرده برداشتم امروز تا همینجا هم کفایت می کند

پ.ن: پسر عمو کوچیکه چقد عوض شده! چقدر بزرگ شده .. قبلا یه زمانی ازش ب شدت بدم میومد نه فقط من که کل خاندان! ولی تازگی ها برادر کوچیکِ شده و چقدر رفتارش متفاوت 😍

نقاط خاکستری، سفید و سیاه

و من دارم به این فک میکنم هنوزم آدم مهربون هست!

آدمی که تو و وجودت هیچ منفعت براش نداره اما دغدغه منده 

و دیدن آدما به یه شکل و یه جور کار آسونیه .. انسان هم ک ذاتا عاشقِ کار آسون:)))))

برا همین اگ از کسی یه زخم بخوریم،  طعنه بخوریم همه رو یه دسته میزاریم..

چرا؟ چون آسونه..

قرار نیست اگ آستانه تحمل و گنجایش ظرفیت‌ وجودی مون تغییر کرد به همه آدم ها خرده بگیریم

واسه رسیدن به این نقطه هم خیلی باید بدوییم

صبوری کنیم و ..

گاهی اوقات زندگی بعضی شهدا ک میخونم حالم عوض میشه با خودم میگم دلاشفت ببین!

بیین هنوزم آدم درست حسابی هس! اخلاق بیین! منش و همه چیُ

بعد از خودم میپرسم من تو چ سطحی ام؟ 

و حقیقتا یه جاهایی خجالت میکشم یه جاهایی هم با افتخار سرم بالا میگیرم

اما یقینا قسمت خجالتی به قسمت افتخار میچربه و کلی جای کار دارم. و چه زمان و وقتی از الان یهتر؟

باور کنیم همه ادما مثل هم نیستن.. باور کنیم مقابل نقطه های سیاه آدما ..آدم خاکستری هم داریم..

سفید هم هست

و ما باید با سیاست انتخاب کنیم که چه میزان به هرکدومشون بها بدیم..🌱💜

فرهنگ ظواهر

به نظرم از لحاظ فرهنگی و اجتماعی ب شدت افت کردیم

همون قدر ک تو بحث اقتصاد و کرونا خوب پیش نرفتیم..

امروز ک جلوی آینه زل زدم ب چهره ام تو فکرم این اومد ک ظواهر چقدر مهمه؟  چرا باید دنبال جلب زیبایی نسبی بود؟

اینکه ریمل و کرم و موارد دیگه ای ک به چهره ادم جذابیت بیشتری میده چرا بابد کاربرد داشته باشه؟

چرا دنبال یه تیپِ نسبی معمولی نیستیم دیگ تو جوامع؟ 

راستش ملاک زیبایی داره کم کم برام تغییر میکنه.. احساس میکنم در بند زیبایی شدن نابودت میکنه..تو هرچقدر زیبا باشی ادم زیباتر از تو هم هس!

از اینکه بخوام بدون هیچ گونه آرایشی حتی کرم پودر بیرون برم یکمی خجالت میکشم! اون روز یه نفر بهم گف ارایش عرف شده..

اوممم.. کاش ب جای در بند زیبا بودن اخلاق خوب عرف میشد، وفا به برادر، دوست، خانواده عرف میشد..

کمک ب هم نوع عرف میشد

احساس میکنم بدجور ب بازی گرفته شدیم

تحت کنترل ظواهر شدیدا شدیم.. من واقعا دلم قیافه نچرال همه ادما میخواد! و البته نچرال خودم.

البته ک خیلی زیاد ارایش نمیکنم و محدوده .. اما اینکه بخوام تو بحث ظاهر زشت یا زیبا بودن خودمو قیاس کنم متنفرم..

کاش فرهنک ظواهر عوض میشد..پوشش یه چیزی ک دست انسان هاست و هرجور بخوان می‌گردن اما زیبا سازی با مواد مصنوعی ک فرهنگ شده واقعا مصخرفه..

میترسم میترسم از بچه ۴ ۵ ساله ای ک تو اون سن دنبال زیبا بودنه..

فلسفه خشم

بعضی اوقات بعضی بحث های پدر و مادری یا بعضی زوج ها ک میبینم میگم چ لوس!

چ با خشم!

نمیدونم بعد ها خودم اگ تو بطن بحث ها باشم میتونم همین قدر منطقی ب قضایا نگاه کنم یا نه؟

نمیتونم فلسفه های خشم در قالب فریاد رو بفهمم

مگ آدمی که کنارمون هست چقد فاصله داره ک فریاد بزنیم؟  مگر خشم حل کننده مسائله؟ مگ حرف زدن اروم و با حوصله نمیتونه مفهوم برسونه؟

اصلا واژه تهدید به چه معناست؟ 

مگر انسان ها برای هم اند و اسیر و خان هستن ک هم رو تهدید میکنند؟

چرا ادم ها باید از ترس هم کاری نکنن؟

چقد دلم از خشم این دنیا گرفته!  ولی کاری هم  بر نمیاد

گاهی ب مهاجرت فک میکنم.. من عاشق ایرانم با همه سختی هاش ولی از اطراف کلافه ام.

بی حوصلگی، نفرت،  حسادت، خشم بدجور تو جامعه فعلی ریشه دوانده

و خوشبحال اونا ک اطرافشون همه ادم ها آرومن، چون حتی وجود یک فرد سمی همه رو تحت شعاع خودش قرار میده.

خدا دل، اخلاق و روح همه رو آروم کنه.. بازم شکر..❤

پس از مدت ها

این چن وقت انقد سرم شلوغ بود و اتفاقات جور وا جور افتاد  و دل مشغولی و همهههه چی با هم

ک بعد مدت ها تونستم درست حسابی سر بزنم وبلاگ

اوووم سبک زندگی ام رو یکمی تغییر دادم! هرروز کتاب میخونم، روتین پوستی انجام میدم و سوسول طورانه دم نوش میخورم..

غصه هم چاشنی اش هست ولی خب امیدم ب لطف خداست که خدایی کنه برام و منو از این منجلاب ک توشم همه جوره رها کنه:)))))))

ی چیزی ک فهمیدم  اینکه ب نظرم ادمای کیوت و با مزه عینک گردی خیلی جذاب تر از خشگلان😁 و البته متواضع و با حال .. و وقتی ماسک میزنن دیگ خیلی خفن میشن😍

داشتم میگفتم ک این چن وقت خیلییی درگیر بودم.

و البته عین کوالا خسته چسبیده ام ب تختم:/ استوری های غر و ناامیدی ها چک میکنم و دلتنگی بچه ها..

و من؟ اصلا دلتنگ هیچ کس نیستم😂😂🙈

این روزا حس میکنم شدم یه ادم ک تو یه دریا عمیق در حال راه رفتنه.. هرچی بیش تر درگیر افکارش میشه آب بیشتر بالا میاد و دست و پا زدنش بیشتر!

دنبال یه ریسمانی واسه چنگ زدنه و حقیقتا فهمیده اون ریسمان فقط خداست.

کلی حرف دارم، کلی دلم میخواد خود سانسوری کنم و از همه چی بگم اما..😅🤦🏼‍♀️🙈

ک این ماجراش مفصله😁

 

 

و شهدا واسطه می شوند؟

گم شدن و پیدا شدن..
وقتی شهدا واسطه می شوند..

این روزا حس عجیبی دارم، انگار شک ، دلهره و بهت ادغام شده با هم..
حس درونی ام منو سوق میده به یه سمت
که اگه بشه..
اگه قبولم کنن..
شهدا رو میکنم نذر دلم..
که اگ قسمت شد، حل شد و راهی این مقصد جدید شدم وابسته بهشون بشم..
که نخ پیوستگی بین مون اگ پاره شده، اگ با هدف درست نبوده این بار اصلاح کنم.
یا شهید نظر کن به دلم..

رخساره

دوست داشتم یکم سیاست مدار باشم!

ک گاهی خودم نباشم ک بازی با کلمات و رفتار بلد باشم

اما حیف ک نمیتونم!

حیف ک رخساره ام خبر می دهد از سر درون..

حیف..

چه خوب بعضی ها بلدن چه خوب :/

کار کار دله

و دل جایگاهش مهر است نه خشم..

 

پ.ن : با کسی که چندین ماه بود حرفی نزده بودم و از کارش کفری! پیام دادم و حرف زدم.

هرچند غرورم میگف نه .. ولی .. این طوری خیال وجدان راحته که تو پیشروی کردی

و بقیه اش تقدیر رقم میزنه که صلاحه اون رابطه مجدد شکل بگیره یا خیر :)

پ.ن۲: لازم به ذکره که من هنوز دلم رضا نداده واسه بخشش ولی شاید یه روزی همه رو بخشیدم نمیدونم..

بریم قدیما ۲

داشتم میگفتم که نوجوانی یه دختر کاملاااا معمولی بودم. تو دنیای خودم سیر میکردم.

دختری تو کلاسمون بود که حجم بدنش گِرد بود! یه تپل با مزه! و جزو محبوب ترین دوستام بود. فوق العاده باهوش تو بحث ریاضیات. اما خب نتیجه کنکورش اون جور نشد که باید می شد.. اونم سال های اخر انگار جا زده بود.

و اون عبرتی بود که بفهمم همیشه نتیجه آخر ، روزای اخر ، واسه رسیدن به هر آرزویی ک فکرشو کنیم مهم ترین جز تلاشی یه ادمه..

نزدیک مدرسه محل تحصیل ام یه سمپاد خونه پسرونه بود..پسر بچه هایی که اگ بیرون میدیدی بعید میرسید خیال کنی اینا سمپادی ان!

وروابط  بچه هایی که با اینا رل بودن هم دیدنی بود:))))) (از دست تکون دادنه دختره و جیگر صدا کردن پسره😂)

و منِ نوجوانی که گاهی حس میکردم نکنه راه درست اینا میرن و من جدی جدی واسه این قرن نیستم! و جوابیه این بی حاشیه بودنم شد معدل نهایی که ۱۹ و ۷۹ شد..

و اما دوستم ک ته این روابط شد و اون جور ک شنیدم از مدرسه  اخراج..

و اونوقت بود که فهمیده بودم راه درست چیه و ته این چیزا جز پوچی چیزی نیس..

راستش تربیت بچه تو این دوران فوق العاده کار سختی حساب میشه اونم وقتی انواع بستر های متفاوت واسش فراهمه ؛ اما اموزش چگونگی بهره و استفاده درستش سخت و طاقت فرساست.

شاید واسه همینه ک وقتی موردی واسه جلو اومدن پیشنهاد میشه به خانواده میگم زوده برام و درسو میکنم بهانه..

راستش حس میکنم این پختگی، عزت نفس ، مدیریت درسته رابطه هم حتی بلد نیستم 

چه برسه تشکیل یک خانواده رسمی و حضور یک بچه !

من شدیدا به نونی که یه پدر سر سفره بچه اش میاره معتقدم..به اینکه اگ حلال باشه خدا عجیب میگیره دست بچه هاشو موقع خطا..

اما خب گاهی نون پدر حلاله اما شرایط تاوان های سنگینی ایجاد میکنه مال نوجوان و جوان ها.