اواخرِ آبان من

رهایی! عجب واژه نابی ..

کلاف ذهنم کم کم داره باز میشه

آدما زندگیم میرن و میان و من؟ دیگ سعی میکنم گذشته نادیده بگیرم

سعی میکنم عاقل شم، خیلی غرق آینده نشم

مسخرسا ولی دلم نمیخواد الانم حتی تموم بشه  همین دورانی ک شده دوران سن جوانی و دانشجویی! 

سنی که اولش دلم میخواست همههه چیو تجربه کنم همه چیزُ:)

از درس و دانشگاه کانون های علمی و حاشیه ای و همه چیووووو حتی عشقو!

الان همشو اندکی تجربه کردم و حسم نه میخوادشون نه نمیخوادشون

ریاضت ، حس عجیب و خالصیه 

این چن وقت میخوام با خودم حملش کنم.. حتی اگ کمرمو بکشونه سخته

گذشتن از خیلی چیزا واسه رسیدن بهش میشه یعنی؟ :))))

درسو میخوام اونقدری ک بفهمم اشتباهه من ممکنه موجب خدشه حال ی آدم شه جدی بگیرم

دل بستن نمیخوام مگ از همه چی مطمئن شم همه چی یعنی همه چی یعنی صاف و خالص بدون شک اگرم نیست بمونه بعد

و کانون علمی و شورا صنفی؟ در اعتدال میخوامشون نه جوری ک منو درگیر خودش کنه

بمونه ب یادگار از روزای اخر ابان ،  مهمترین روزای زندگیم

#کامنت ها حرفاتون چشم میزنیم با هم ی کوچولو درگیرم حل شه میام☺

احتمالا وقتی این پست منتشر شه من انلاین نیستم:|

من کم کم دارم از این منِ جدید میترسم..

و البته میگریزم! دوسش دارم تا حدی ولی شک دارم بهش:/

قبلنا خیلی زیاد مهم بود برام ک ب بقیه بفهمونم چقد مهمن واسم

و چقدررر دوس داشتم ویژگی های + تو ذهنشون ازم داشته باشن،

ولی تازگی ها خیلی این جوری نیستم ن اینکه کلا مهم نباشه

اما اولویتم نیس! 

دلم میخواد قفسه اتاقم پر کتابای رنگی و گوگولی شه ک غرق شم توشون

دلم میخواد تنها زندگی کردنُ یاد بگیرم

دلم میخواد خودم با خودم حالم خوب بشه و از برون گرایی بشم ی آدم کامل درون گرا ک تنهاییشو با هیچی عوض نمیکنه!

ولی من همیشه اجتماع ب تنهایی ترجیح میدم و این برا من فاجعس..

مانع پیشرفته این برون گرایی بیش از حد من.. اینک سرشار از انرژی ام و دوس دارم انرژیمو تخلیه کنم بیرون رو ب همه 

شلوغ بودنِ دورم همیشه اولویت زندگیم بوده.. و چقد تلخ!

پ.ن: تبدیل برون گراییم ب درون گراییم برا اجتماعِ، دوستام، اشناهای اطرافم و..

وگرنه منظورم از تنهایی نبودِ خانواده نیس:) اونا فرق دارن..