و به امید روزی ک بنویسم تمام شد

معتقدم جذابیت روز آدما ب طرز نگاهشون بر میگرده..

شاید مسخره باشه اما منطقم میگ الانی ک غرق استرسم

الانی که له له میزنم که اون اتفاق سهم من شه

بیشتر حس میکنم زندم..

دارم له میشما! ولی حس میکنم همین رنجشا داره نگاهمو عوض میکنه ب دور و بر..

الانی ک هی دارم نزدیک میشم و شک و تردیدای وجودیم بیشتر میشه

هی اینکه میگن نمیشه و تصمیم دارم بجنگم..همه اینا منو میکشن اما مجدد زنده میکنن..

راستش فکر میکردم همیشه ی اعتماد ب نفسی دارم ک کسی جلودارم نیس

اما الان ک ب مسیر نگاه میکنم میگم نکنه ک ن؟

نکنه نشه؟ نکنه همه چیو از دست بدم؟

میدونین میگن ایمان و تردید همسایه هم اند..

و من دقیقا همین حالو دارم

همین حد از ی تار مو هم باریک تر شده یقین من..