بی من تر از اینم نکن... #طلب میکنید براش؟!

یه وقتایی حس میکنی تو سیاهیِ مطلقی..

هرچی دست و پا میزنی که خودتو نجات بدی از این مخمصه دلهره آور بیشتر میری تو قعر..

و اونوقته که حس میکنی تموم شدی..

دیگ دست و پا نمیزنی.. تنها یه گوشه خلوت میشه مرهم این روزای باقیت..

و من میون این تاریکی و این قعر..

میون این عمق ناامیدی و کنج خلوتم هرازگاهی به آسمون بالای سرم به نشونه هراس و امید زل میزنم..

گاها اشک میریزم و گاها شاید بیشتر مچاله میشم تو خودم..

اما ته دلم این روزا میگ هنوزم یه امیدی هست..

قبلا هم بوده حتی همون موقع  ک با هر دست و پا زدنم بیشتر غرق میشدم تو این باتلاق سیاه..

*میدانی ما نه تو را فراموش کردیم و نه دشمنی*

این حرف همون قرانه..

میشه بعد این سیاهی مطلق غرق روشنایی شم؟

آنقدر غرق شم ک چشمام از نور زیاد درد بگیره و من سیراب بودنت کنار خودم شم..

میگم ک حال دلم نا متعادله..

امید میخواد و روشنایی..

طلب میکنید براش؟