بریم قدیما ۲
داشتم میگفتم که نوجوانی یه دختر کاملاااا معمولی بودم. تو دنیای خودم سیر میکردم.
دختری تو کلاسمون بود که حجم بدنش گِرد بود! یه تپل با مزه! و جزو محبوب ترین دوستام بود. فوق العاده باهوش تو بحث ریاضیات. اما خب نتیجه کنکورش اون جور نشد که باید می شد.. اونم سال های اخر انگار جا زده بود.
و اون عبرتی بود که بفهمم همیشه نتیجه آخر ، روزای اخر ، واسه رسیدن به هر آرزویی ک فکرشو کنیم مهم ترین جز تلاشی یه ادمه..
نزدیک مدرسه محل تحصیل ام یه سمپاد خونه پسرونه بود..پسر بچه هایی که اگ بیرون میدیدی بعید میرسید خیال کنی اینا سمپادی ان!
وروابط بچه هایی که با اینا رل بودن هم دیدنی بود:))))) (از دست تکون دادنه دختره و جیگر صدا کردن پسره😂)
و منِ نوجوانی که گاهی حس میکردم نکنه راه درست اینا میرن و من جدی جدی واسه این قرن نیستم! و جوابیه این بی حاشیه بودنم شد معدل نهایی که ۱۹ و ۷۹ شد..
و اما دوستم ک ته این روابط شد و اون جور ک شنیدم از مدرسه اخراج..
و اونوقت بود که فهمیده بودم راه درست چیه و ته این چیزا جز پوچی چیزی نیس..
راستش تربیت بچه تو این دوران فوق العاده کار سختی حساب میشه اونم وقتی انواع بستر های متفاوت واسش فراهمه ؛ اما اموزش چگونگی بهره و استفاده درستش سخت و طاقت فرساست.
شاید واسه همینه ک وقتی موردی واسه جلو اومدن پیشنهاد میشه به خانواده میگم زوده برام و درسو میکنم بهانه..
راستش حس میکنم این پختگی، عزت نفس ، مدیریت درسته رابطه هم حتی بلد نیستم
چه برسه تشکیل یک خانواده رسمی و حضور یک بچه !
من شدیدا به نونی که یه پدر سر سفره بچه اش میاره معتقدم..به اینکه اگ حلال باشه خدا عجیب میگیره دست بچه هاشو موقع خطا..
اما خب گاهی نون پدر حلاله اما شرایط تاوان های سنگینی ایجاد میکنه مال نوجوان و جوان ها.
سلام :)
منم گهی میگم انگار مثل یه مامان بزرگ فکر میکنم همیشه دور از این ماجراهای دوستی و... ولی خوب میدونم و میدیدم توی مدرسه که من ارامشی دارم که بقیه ای که درگیر این روابط اند ندارند و تهشم که دیدم فهمیدم راه رو خوب میرفتم و خواهم رفت.
از تشکیل خانواده هم مثل شما میترسم. از همین چیزایی که گفتی .
امیدوارم بتونی این توان رو به دست بیاری و بچه های صالحی داشته باشی :))